۵/۲۵/۱۳۸۸

به مناسبت 27 مرداد، هفتمین سالگرد شهادت آیت الله سید محمد علی کاظمینی بروجردی

قتل پیشوای دینی مخالف تز « دیانت ما عین سیاست ماست » در هفت سال قبل، زنگ خطری برای تاریخ بود که استبداد مذهبی به اوج خود رسیده و چنانچه علاج می شد به خفقان بعد از انتخابات منجر نمی گشت و امروز نیز اگر چاره دیکتاتوری اسلامی نشود، وقایع وخیم و فجیعی گریبانگیر ملت مظلوم خواهد شد. کشتن یک رهبر مذهبی معارض با حکومت مدعی جمهوریت و اسلامیت، لکه ننگ ماندگاری در بستر تقویم ایران زمین است، که با هیچ عذر و فریبی، زدوده نمی گردد تا افشای کامل و جامع ماهیت ضد بشری نظام حاکم گردد.

سروده هائي از ارادتمندان مرجع مقتول

هفتمین سال به یادت، چو به مرداد آمد
ناله از طور به تین گشت و به این صحن آمد
هفت سالست که بر اهل حرم، تیر آمد
به کدامین شررم ناله کنم؟ زجر آمد
ای که فرزند حسینی، ز چه رو، فقد آمد
شرح آن آیه سلطان، ز سما، خیر آمد
مادرت فاطمه گفتا که مخور غصه، تو را یار آمد
منجی مرغک بی آب و غذا، باز آمد
آهوان را برهاند ز همه دام، که « ارحم » آمد
صید و صیاد دهد فاصله و عدل به فریاد آمد
سیدا مسجد تو، غصب ز بیداد آمد
قبر آن نایب مولا، چو به تخریب آمد
همسرش گشته به غیبت، چو مرا اشک آمد
چشم بر سجن پسر داشت، که خون می آمد
سروده مهندس منیژه دارابی
*******
ای آیت حق، نفس تو را مرده، کجائی؟
رافض به جهان، رجم کن ِ دهر، کجائی؟
ای مجتهد رو به جنان کرده کجائی؟
سادات به آباء کرامت شده مشهور کجائی؟
***
او بود فقیهی که غضب کرده به شیطان
ابلیس چنان زد لگدش، رفت ز میدان
هم مسجد نورش بگرفت، غصه و بی جان
هم مقبره اش خرد نمود از سر حیران
هم همسر مظلومه او، کُشت به تاوان
هم وارث و یارش بدهد بند به زندان
اکنون که به هفت آمده این یاد به یاران
یا رب بده ما تشنه لبان، ابر بهاران
تا رود به صد جوی کُند، نعمت باران
از نفخه نیزار، ز این العطش عصر، بسوزد همه جانان
زهره حقانی
*******
مسجد نور شده سنگر هر بی وطنی
آبرویش شده بی رنگ ز هر خیره سری
چو به محراب، نجاست به امامت آمد
گو قضا کن که به مأموم ، خطاها آمد
بی نوا پای به منبر شده و اشک به تمساح کند
گریه بر قتل حسین، نذر به آن شمر کند
روضه خوانش که دعاگوی یزیدان باشد
بزند کف که به صف لشكر خولی باشد
سالها خانه ز حق دور شد و گشته خراب
جایگاهی به عذاب آمد و آزار و عقاب
هفت سال است که نور از قمرش گشته جدا
دکه ای شد به شیاطین و خصومت به خدا
سالها نعلین ستم پوش به قبرت آمد
همسرت غسل به خون، از در زندان آمد
برج مرداد و مه مهدی ما شعبان است
چونکه میلاد امام، نائب او معراج است
پروین رمضانی
*******
منتقم سوی عدو، بهر قضاوت آید
پدرا، مصلح یزدان ز سفر باز آید
عدل و دادی ز سراپرده عالم آید
باب مظلوم مرا صبح امیدی آید
که ز سرچشمه آن، حوض ز کوثر آید
وقت رفتن به پسر گفت که یادت آید
زده ام فال که فریادرست می آید
غصب آن مقبره و هتک، به پایان آید
مسجد نور ز هر فتنه جدا می آید

۵/۲۴/۱۳۸۸

سروده ای از دکتر محمود ضیائی

روز مستضعف و محروم که در نیمه شعبان بودی
همه درد و غم و اندوه، که بر ملت ایران بودی
چه چراغی، که همه شهر به این مُلک، تباهی بودی
به کدامین دل شادی، اشکها، رود به رخسار، نمایان بودی
جمکران، حقه و دکان و ستم خانه ی ملا بودی
همه جا، نام ز مهدی، اسفا، منزل ظالم بودی
مهدوی، عدل بیارد به حقیقت، بکُشد حاکم را
دولت حق بکُنید ظاهر و از جا بکَنید غاصب را
انقلابی که به ملت، خفقان داد و مرض
زیر نامش، جیبها دوخته صد بار به امیال و غرض
می کشم آه ز عمامه که نعلین به پا کرده مغول
این عبا، زجر به میهن دهد و دور کند آب ز پُل
به درآ، منجی موعود، که نایب، زده جار و همه جا
آبرو برد و نمک خورد و بنا کنده ز جا
تا به کی صبر کنی، مملکت و مکتب تو، شد به فنا
اثر از شیعه نماند و همگی سوی بلا
*******
« آینه ایران »
حال ایران را چو من پرسیدم از فرزانه ای
گفت یا زور است و یا زجر است و یا خصمانه ای
گفتمش از حال ایرانی بگو اوضاع چیست؟
گفت یا درد است و یا فقر است، یا بی مایه ای
گفتمش اینک وطن را گو که حالش چون شود؟
گفت یا خون است و یا قحط است و یا غمخانه ای
گفتمش میهن چرا همچون خزان، زردی گرفت؟
گفت تبعیض است و هم ظلمست، هم خودکامه ای
گفتمش مردم چرا درگیر امراضند و مرگ؟
گفت در کثرت ز بی پولیّ و نومیدیّ و هم ویرانه ای
گفتمش ملت ز آسایش چرا دورند و در شوم و شرند؟
گفت از بس که دروغ و مکر دیدند از جراید جمله ای
گفتمش آهنگ ملی را چرا مذهب نمائی می کنند؟
گفت دین را سایه ماندست و خدا را حمله ای
گفتمش مسجد چرا خالی ز اخلاص است و نهی از منزلت شد در دعا؟
گفت زآنکه سنگرست بهر بسیج و خانه ملا و هر بیگانه ای

۵/۰۵/۱۳۸۸

سروده هائي از شاگردان پيشواي ديني محبوس در بند انفرادي، آیت الله بروجردی

« به ياد استاد »

سروده اي از دكتر حميده رهامي

زندانيم،‌ تبعيديم، در انفرادي مانده ام
ايرانيم، تهرانيم، در بند يزدم مرده ام
روزم چو شب، ظلمت به جان افتاده ام
آوازه خوانم، بلبلم، مرغم، قفسها رفته ام
از بي كسي، دادم نفس، طوطي ز صحرا كنده ام
آب و غذا، سمّم شده، از دردها ناليده ام
از بي هوائي، اي خدا، سلول را كاويده ام
تنگ آمد اين بندم نگر، در خفتنم زاريده ام
ننگت بود قاضي تو را، از ظلم حُكمت خسته ام
آهو شدم در بيشه ها، صياد را لرزانده ام
ماهي به دريا گشتم و بر دام خود رقصيده ام
مسجونم و تقويم را در هر زمان تفتيده ام
بر زور ديوان ستم، در هر مكان خنديده ام
سر تا به پايم روشن و رنگ كفن پوشيده ام
*******

ميهن كه شود كور ز اجراي عدالت
در كوچه و بازار، عيان حبس و اسارت
از خاك وطن، بوي ستم ذائقه سوزد
جز ناله و اندوه ز اين ملت بيچاره نخيزد
بر اين افق تيره ايران
ندميدست
جز رنج و مصيبت، اثر از دهر
نديدست
بدمستي داروغه به هر لحظه كه ديدست
خونين شفق مردم زاريده، سپيدست
خورشيد به قهر آمد و آتش
بجهيدست
از كثرت خود كامگي و ظلم به خشمست
*******

من در كوير يزدم، اندر نفير دهرم
در آتش زمانه، سوزد وجود مستم
دشمن زدم كه پَستم، بشكسته پا و دستم
از اين قفس كه خستم، با اين نفس كه رستم
من از عذاب، جستم، تقويم را كه بستم
غول ستم، شكستم، در بند زور هستم
زندان نگو كه قبرم، دل بر كسي نبستم
تبعيد در حصارم، بر خاكها نشستم
*******

من كه به مبعث نبي، زير شكنجه ذاكرم
ابولهب به نزد من، گرز نهاده بر سرم
بعثت اين نبي رهم، خلق پدر به مشربم
صلح رسول خاتمين، شعار و شعر سنگرم
عدل كجا و حبس من؟ سنّت مصطفي كرم
فتح به مكه كرده و خانه دشمنش حرم
جدّ مرا كه رحمتش، خوانده خداي هر خدَم
ظلم نكرد و سيره اش، دفع شده به هر ستم
نام كه احمد آمده، حمد و ثنا زند درم
چه سان دهد قاعده اي، قفس كند چو منزلم
*******

با علي گفتم به محبس شكوه ها
كرده ام در بند سختم ناله ها
مرتضي را عدل و دادش جار كرد
چون رعيت را خوش و دردش به او همراه كرد
با جوانمردي علي آواز كرد
بندگان بي نوا را شاد كرد
اينك اي حيدر به زندانم نگر
اين عذاب بند پر زارم ‌نگر
چون به نامت اين پسر را مي زنند
عشق بازي با رهت دامن زنند
اي پدر با نام تو آزار بر ملت دهند
تا كه حبّ آل تو ‌آتش زنند
اين جنايتها به هم ‌آراستند
تا كه مذهب را
ملوّث ساختند

۴/۲۱/۱۳۸۸

بخشي از اشعار منتشر نشده آقاي بروجردي از درون زندان، اسفند ماه 1387


حال زنداني چو پرسيدم من از داروغه اي ؛ گفت هيهات است احوالش، ‌مصيبت خانه اي
گفتم از اوضاع بندش گو، چه سانش داده اي؟ ؛ گفت دردي بي امان است و فغان و ناله اي

گفتم اين حبسي كه محكومت كِشد، كي داده اي؟ ؛ گفت از روزي كه ظالم را به قدرت ديده اي
گفتم اين دارالمجانين را به زنجير ستم، تابيده اي؟ ؛ گفت بهلول است در محبس، خطا ناديده اي
گفتم اين سلول، پر غوغاست، ني، نشنيده اي؟ ؛ گفت نيزارست، جانها بر نيستان ديده اي
گفتم اين محبوس، مفلوك است، داغش كرده اي؟ ؛ گفت مسجونم نگر، داد او نفَس، اندر قفس، خفتيده اي!
-------
نام زندان را اگر تغيير داد اين اهرمن ؛ كِي تواند كرد پنهان، اين همه آزار را بر انجمن
چون به زنداني بگويد او،
مددجو، كافي است؟! ؛ اينكه دربند فشارش، طاقتش طاق آمده امدادي است؟!
كو مددكاري كه باز آرد نوازش بر سجون ؛ كوه مهري را بيارد بر اسيرانِ جنون
حبس ما، روز و شبش يكسان بوَد ؛ پرده هاي ظلمتش بر بي كسان دائم بوَد
سجن من، سوزان تر از نيزار شد ؛ نينوا هر عضو خونيم، پر از اسرار شد
چون به سلّولم درآئي، خاكِ قبرم ‌باز شد ؛ عزمِ حج مي كن كه احرامم به تن آواز شد
پشت اين ديوارها، گُلها به اشك ؛ مدخلش، قفل و قفس، گرديده كشك
از نفيرم بلبلان تفتيده اند ؛ درد ياران را خزانها ديده اند
قهر و جبرم را مددكارم شكفت ؛ ظلمِ قاضي را نگر عدلش بگفت
از وفورِ اين جنايت، آسمان ؛ مي زند هر دم بلا بر مردمان
بار الها؛ خانه ي حاكم خراب از ناله كن ؛ كاخ استبداد را ويران ز اين ويرانه كن
فرق مرغان با اسيران چيست، مي داني تو از زندان ما؟ ؛ مرغكان را دفعه اي بر سيخ مي آرند و بريان بي نوا
ليك زنداني به هر ساعت كبابي مي شود ؛ از فجايع در مصائب چون تنوري مي شود
-------
زندان نرفته اي كه نظر بر خدا كني ؛ در بند نامده اي تا نقش جهان كني
محبس نديده و جنّت طلب كني ؛ بر مفرش قفس نامده، عرش آرزو كني
زنجير اسارت است، ز بلبل تو وا كني ؛ حبسي كه مرگ باشد و دادش خفا كني
آزادي وطن، كه به سجني ادا كني ؛ مجنونِ ميهن است، چو مسجون تو مي كني
-------
زندان كه بوَد مثال دندان ؛ ريزت كُند و لهيده بي جان
سلّول كه قبرست تو را، بي نفَسي، خان ؛ بند از تن محبوس بگيرد، همه يكسان
حبست بنمايدت چو مجنون ؛ سجني كه شود عذاب مسجون
-------
هر كس كه اوين رفت، به حج مفتخر آمد ؛ كين قبله ي احرار شد و تلبيه آمد
دربند سپاه، سعي و صفا، هروَله آمد ؛ در زجر دويست و نهِ آن، رَجم برآمد
قربانگه ملّت شده، سلاّخ چو آمد ؛ مشعر كه به تقويم شد از ناله چو آمد

۲/۰۸/۱۳۸۸

سروده آقاي بروجردي به مناسبت دهمين دوره انتخابات رياست جمهوري


افسوس که دینم به دم شیخ، فنا شد **********؛ آن مذهب جاوید، خراب از نی ما شد
ملا که خریدار قصور از سردین شد ************* ؛ بازار نبی سرد، ز احوال عبا شد
بنگر که زمستان به بهار آمد و دی شد******** ؛ بر گلشن و باغ وطنم ناله ز دل شد
شر بود قدمهای تو آخوند که میهن به عزا شد ؛ از نحسی عمامه تو خون به جگر شد
بهمن که به اشک همگان، جشن بپا شد ***** ؛ عیدی که خدا داد چه قحطی زسما شد
اینک دهمین دوره به نصب خطری شد ******* ؛ شورای نگهبان زده رنگی و خفا شد
از رای ولی امر، صدا خبری شد************** ؛ خیزید، ریاست به سرای خرکی شد
پالان خرش افتد و خورشید سیه شد********* ؛ طالع ز خمیرش برود زآنکه ضرر شد
نفرین شده گانند، ز بس ظلم و ستم شد********* ؛ مهلت بزدودست خدا، لعنت حق شد
تبریک به ملت که افق، نهی قبا شد************** ؛ تقویم نگارید که خودکامه فنا شد

---------------------------

مطلب مرتبط